Van overleven naar ZIJN

Het is lang geleden dat ik een blog heb geschreven, maar iets in mij geeft aan dat het tijd is om wat dingen op papier te zetten. Mijn hoofd uit, de wereld in… Voor mijn gevoel zit ik al een tijdje vast. Vast in Limbo. Niet meer in het oude, maar ook zeker nog niet in het nieuwe. En die onzekerheid maakt (mij) onrustig. Zeker als dat ‘niet weten’ al een hele poos duurt. Gevoeligheid is mijn tweede naam. Diep voelen is onlosmakelijk verbonden met mijn bestaan en wanneer die voelsprieten niet doen wat ik gewend ben, dan gaan alle alarmbellen rinkelen.

Sinds alle 3 mijn kinderen naar school gaan ben ik in een soort gat gevallen. Wellicht (waarschijnlijk) bekend voor andere moeders. Na 7 jaar non-stop moederen, zorgen, extreem alert zijn, slecht slapen en ga zo maar door, snappen mijn brein en lijf niet helemaal wat er aan de hand is geloof ik. Ze hebben jarenlang zonder pauze aan gestaan en zijn nu van het ene extreme in het andere extreme beland. Namelijk het grote NIETS. Ik ben natuurlijk nog steeds elke dag moeder (dat stopt NOOIT) en ik werk, maar de dagelijkse overbelasting is niet meer. 

Mijn voornemen was om de eerste paar maanden even op adem te komen. Ik had bedacht (met het hoofd dus) dat ik dan na een tijdje wel helderheid zou krijgen over hoe, wat, waar. Voornamelijk als het gaat over mijn bedrijf. Ik wilde al even niet verder zoals voorheen, maar wat dan wél, was niet duidelijk. Nu, 7 maanden later, is dat nog steeds het geval. Bij elke poging van voelen, naar binnen keren en uitproberen voel ik een NEE. Nu hoor ik je denken: ‘’ja maar Yaeel, een nee is toch ook voelen’’?! Dat klopt, maar ik voel dus niets anders dan dat. Het staat stil. Ik sta stil. 

Uit ervaring en door heel veel aan mezelf gewerkt te hebben de afgelopen jaren, weet ik dat echt stilstaan niet bestaat. Ook hier vindt groei plaats (al zou dat niet altijd het doel moeten zijn). Het is mijn lijf dat aangeeft: even niet. Sinds de geboorte van de tweeling heb ik chronische pijnklachten. Een duidelijk teken dat het allemaal te veel is geweest. En het is niet iets van de afgelopen 5 jaar. De overbelasting van de afgelopen jaren heeft alleen maar blootgelegd wat er al decennia onderdrukt wordt in mijn systeem. Dat is weer een verhaal voor een andere keer, maar plusminus 30 jaar voortdurende coping mechanismen en hardnekkige patronen die mij ‘overeind’ hielden, worden nu uitgenodigd (euhmm min of meer gedwongen) om zich anders te gaan gedragen…

Dat (onbewust) keihard werken van mijn systeem is niet meer nodig en weet zich nu geen raad. Het kent alleen maar wat het altijd deed. Het is niet zo dat vanaf nu opeens alles koek en ei is. We worden in deze maatschappij dan wel geprogrammeerd in het quick fix denken, maar zo werkt het niet in de realiteit. Zoiets kost tijd. Veel tijd. En geduld. En vertrouwen. En veel vallen en opstaan. En nu ben ik dus op het punt dat ik het even niet weet. Het bekende onbekende. Dat is lastig, want mijn hoofd is (tegen beter weten in) bezig met: ‘’je moet meer geld verdienen’’, ‘’je hebt meer zichtbaarheid nodig’’, ‘’schrijven? over wat dan, niemand wil weten wat er door jou heen gaat’’ enzovoorts. En toch voelt deze verwarrende periode als de vooravond van een gigantische verandering.

Mijn intentie voor deze blog was (en is) om verder niet in te gaan op of een connectie te maken met astrologische gebeurtenissen, maar 2025 is collectief gezien een jaar van big shifts en groundbreaking changes. Hervormingen op veel gebieden vinden plaats in en buiten onszelf. Het is het jaar waarin oude identiteiten worden opgelost en waar we gevraagd worden om de controle los te laten en vertrouwen te hebben in het ongrijpbare. Dit jaar gaat NIET over zekerheid, maar over het leren navigeren van het onbekende mét intentie. Als mensheid worden we teruggeworpen naar onze essentie, wat betekent dat we, of we het nou willen of niet, geforceerd worden om minder dingen op wilskracht te doen. We mogen meer vanuit bezieling bewegen en volgen waar de stroming ons naartoe brengt. 

We zullen collectief vast(geroest)e vormen/systemen/instituten (met pijn en moeite) meer gaan loslaten en meer gaan spelen met wat het leven aandient. Minder van hoe ‘het heurt’ en meer van hoe het in het moment voelt. Dat klinkt leuk, maar dat gaat gepaard met veel kortsluiting. En dat gaan we binnen en buiten onszelf voelen. De mens houdt nou eenmaal van systemen. En regels. En wetenschappelijk aangetoond. En verklaringen. En wat we kennen. En en en…. Intuïtie, bezieling en gevoel zijn maar vieze woorden en moeten de meesten niets van hebben. En toch ontkomen we er allemaal niet aan. Dus check je maskers en je overleef-strategieën (vaak onbewust) en zet je schrap, want ze zullen met kracht je leven uitgebonjourd worden. 

Uit het hoofd, in het lijf. Van overleven naar ZIJN.